Soms heb je het gevoel dat alles bij elkaar komt.

Op 27 oktober 2023 ging ik met mijn nichtje kijken bij de boekencollectie van onze overgrootvader Ekke Fransema in Museum Møhlmann in Appingedam. Tot onze grote verrassing troffen we daar een groepje mensen, die betrokken zijn (geweest) bij deze collectie. In 1984-1985 hebben Hans Heijerman en Douwe Huizing de boeken gecatalogiseerd en tevens een boekje over mijn overgrootvader geschreven: “De kunst van het verteren”. In 1985 werd de collectie onthuld en kreeg ze haar eigen ruimte in de Openbare Bibliotheek in Appingedam, het Fransema Kabinet. Tussen 1990 en 2015 werden er 20 Fransema-lezingen gegeven.

Na de verkoop van het pand van de Openbare Bibliotheek in 2017 was er geen ruimte meer voor de FransemaCollectie. Rob Møhmann redde de verzameling door er een nieuw onderkomen voor te bieden. Bart en Yvonne Flikkema hebben de boeken met veel toewijding weer uitgezocht en geordend. Cisca van Heertum was ook bij de collectie betrokken geraakt en zet zich in voor internationale bekendheid. Al deze mensen troffen wij in het nieuwe Fransema Kabinet en spontaan besloten we contact te houden en te proberen om de verzameling weer op de kaart te krijgen.

Ter plekke al gingen de radertjes draaien. De digitale bestanden van de catalogus en de lezingen waren gewist. Niemand weet nu dat hier boeken staan waarnaar sommige mensen misschien op zoek zijn. Wat als ik die catalogus, waarvan alleen nog een papieren versie bestaat, weer digitaliseer? En het leven van Ekke en Hillegonda, dat was zeer opmerkelijk. Ook daar zou ik wat mee willen doen. En die lezingen? Dat was een prachtige traditie. Die willen we ook weer nieuw leven inblazen. Het museum ging een jaar dicht vanwege versterkingswerkzaamheden, dus ik had een jaar de tijd.

Lang verhaal kort: de catalogus is gedigitaliseerd, ik heb een website gemaakt fransemacollectie.nl over Ekke Fransema en als kers op de taart wordt op 6 juni 2025 de eenentwintigste Fransema-lezing gehouden.
Mijn speurtocht naar kleine details uit het leven van Ekke en Hillegonda is zeker nog niet voorbij, maar ik ben blij met het resultaat. Kijk even op de website en zie wat voor een bijzonder stel dit was.

De corrector: een vergeten beroep. Maar is dat terecht?
Met alle nieuwe mediavormen is er een soort normvervaging opgetreden. Het opstellen van zakelijke teksten is vaak een “klusje voor erbij”, voor een collega die daar best handig in is. In andere gevallen wordt het aan een professional overgelaten. Maar ook die kunnen blind varen op auto-correct.

De voorbeelden komen dagelijks voorbij. De oogst van vandaag?
ZZP of loondienst: deze rekentool maakt korte mette met de fabels.
Ondek je toekomstige functie!
De voetbalvereniging krijgt niet wat het verdiend.
Op een bedrijfspand: All4buisness (14 keer)
Vooral de laatste is een vrij kostbare fout. In de andere gevallen is het gewoon jammer en onnodig.

Laat de teksten even controleren. Ik haal niet alleen de fouten eruit, maar geef het ook aan als de tekst niet goed loopt of als het verkeerd overkomt. Tekstschrijvers én correctoren hebben daarvoor geleerd.

Living the good life. Ik moet altijd lachen als ik zulke berichten zie. Ik zit met een wijntje op mijn terras en het werk komt zó op mijn pad. Tussen twee slokken door maak ik even een geweldig logo en als ik dan mijn banksaldo check, heeft die supertevreden klant meteen de factuur van € 5.000,- overgemaakt, zodat ik mijn laptopje kan dichtklappen en een volgende flesje openmaak.

De waarheid is, dat ik vaak niet eens door heb of het regent of de zon schijnt. Meestal loop ik om 19 uur in de supermarkt, te bedenken wat ik nu weer snel in elkaar kan flansen. Wat ook waar is, is dat ik dat zelf doe. Ik vind het namelijk heel erg leuk om te doen; ik heb een geweldig vak. Creativiteit laat zich niet zo goed plannen, in ieder geval niet door mij, dus ga ik er maar in mee. En pak ik op de meest rare momenten maar eens een pauze. Toevallig was dat in dit geval een heel goed moment. Enne… dat “good life” live ik toch wel, hoor.

Voor het magazine, dat we uitbrengen voor WSV Den Osse, hebben we een interview aangevraagd met de KNRM. Na afloop van het ontzettend interessante gesprek werd ons medegedeeld dat we “nu gingen varen”. Met de Unimog reden we naar het botenhuis in de Grevelingen, waar we in een indrukwekkend pak werden gehesen. En toen moesten we er echt aan geloven. Met een flinke snelheid en een koude tegenwind denderden we over het water, terwijl we dus een trainingsrondje meemaakten van een stuurman in opleiding.

Het was afzien, maar het was ook geweldig! Diep respect voor de vrijwilligers van de KNRM. Deze mensen doorlopen eerst 3 jaar aan opleidingen en blijven daarna hun kennis onderhouden. Ze oefenen elke woensdagavond en één zaterdag in de maand. Ze zijn vrijwel altijd stand-by en melden zich ALLEMAAL bij elke melding. Dit gaat om honderden meldingen per jaar, soms meerdere op een dag en vaak onder barre omstandigheden. En daar krijgen ze geen cent voor betaald. Chapeau!

Als supporter van toneelvereniging KDO uit Krimpen aan de Lek kijken wij graag mee naar de vormgeving van de aankondigingen van hun voorstellingen. Deze keer moest AI ons te hulp schieten. Kiwi met slagroom is geen alledaags plaatje, maar spreekt wel tot de verbeelding.

Wij vinden het er lekker uitzien.
Men zegt dat dat ook geldt voor de voorstelling…